موجود در: Quest 2/3/Pro، PSVR 2، PC VR بازبینی در: Quest 3 تاریخ انتشار: 7 دسامبر 2023 قیمت: 50 دلار توسعه‌دهنده: Vertigo Games
هیچ کمبودی در بازی‌های زامبی در VR وجود ندارد، و برای این منظور، Arizona Sunshine 2 کار زیادی برای بهبود فرمول «بازی زامبی» انجام نمی‌دهد، اما اصول اولیه را به خوبی انجام می‌دهد. شما زامبی‌های خنگ و کند کلاسیک را در سرتاسر کمپین خواهید یافت که به‌طور جداگانه تهدید چندانی نیستند، اما اگر مراقب نباشید می‌توانند شما را تحت تأثیر قرار دهند. این که سرها (با تفنگ یا اسلحه غوغا) تا پایان بازی سرگرم کننده بودند. و پیچیدگی سلاح به اندازه ای است که هر بار زدن ضربه های سر لذت بخش است.
بازی مطمئناً می تواند سرعت بهتری داشته باشد. یک سوم میانی احساس می‌کند که اساساً بارها و بارها برخوردهای مشابهی وجود دارد و استراتژی شما به ندرت نیاز به تغییر دارد. طراحی رویارویی در یک سوم آخر بهتر می‌شود، با لحظاتی سرگرم‌کننده و به یاد ماندنی، اما خوب بود که آنها به طور مساوی در طول بازی پراکنده می‌شدند. آریزونا سانشاین 2 نیز مشابه با فرمول زامبی‌ها را با هم مخلوط نکرد. با سلاح هایش هر کاری جدید انجام دهید، اما آنها جزئیات را به درستی دریافت کردند. بارگیری مجدد دستی، از جمله محفظه گلوله، برای هر اسلحه ای عادی است، همراه با برخی از تفنگ های ساچمه ای واقعاً رضایت بخش. من کاملاً از احساس بارگیری مجدد تفنگ‌های ساچمه‌ای تلمبه‌ای قدردانی می‌کنم که به نظر آسان اما رضایت‌بخش بود. و من از این جزئیات خوشم آمد که برخی از SMG های بازی در مقایسه با پیچ های بسته بقیه تپانچه ها دارای طراحی پیچ باز بودند. آنها (احتمالاً زیرا دشمنان تقریباً کاملاً یکسان هستند). همه تپانچه‌ها احساس می‌کردند که قدرت و دقت شلیک سر یکسانی دارند، به این معنی که تپانچه‌هایی که بزرگترین خشاب را دارد همیشه بهترین هستند. - به خصوص به دلیل مناظر آهنی ضعیف آنها. من بازی را با سختی پیش‌فرضش بازی کردم، بنابراین ممکن است سلاح‌ها در سختی‌های بالاتر، خود را بهتر متمایز کنند. تعداد انگشت شماری سلاح‌های منحصربه‌فردتر مانند نارنجک‌انداز، تفنگ گاتلینگ، و شعله‌افکن وجود دارند که به جذاب‌تر شدن چیزها در ادامه بازی کمک کردند.
جایی که آریزونا سانشاین 2 واقعاً در حال انجام کارهای جدید است، همراه سگ شما، بادی است. هر چقدر هم که انیمیشن‌های او در بعضی مواقع بی‌نقص باشند، داشتن یک همراه توانمند NPC با شما در VR (و بهانه‌ای هوشمندانه برای درک حرف زدن شخصیت اصلی با خودشان) لذت‌بخش است. می‌توانید بادی را نوازش کنید، به او بگویید که بنشیند، بیاورد و به زامبی‌ها حمله کند، این کار را به‌قدری خوب انجام می‌دهد که به طور مداوم کمک‌کننده باشد. به اندازه ای است که بخواهیم بدانم همه چیز به کجا می رود. شخصیتی که شما نقش آن را بازی می‌کنید دارای یک شوخ طبعی بی‌نظیر است و به اندازه کافی طعنه‌های به یاد ماندنی و تک‌خط‌هایی دارد که به او کمی جذابیت و شخصیت ببخشد. در یک نقطه بازی واقعاً به نظر می‌رسید که بازیکن را آماده می‌کند که باید به یک سوال پاسخ دهد. معضل اخلاقی جالبی بود، اما پس از آن... نشد. من کاملاً نمی توانم بگویم که آیا این یک شاه ماهی قرمز غیرعمدی بود یا اینکه این ایده به دلایلی در طول فرآیند توسعه باید کنار گذاشته می شد. برای من شخصاً دوست دارم زمانی که بازی‌ها از بازیکنان می‌خواهند انتخاب‌های واقعی داشته باشند، و این بسیار خاطره‌انگیز خواهد بود – به‌ویژه به دلیل غوطه‌وری افزوده VR. متأسفانه این بازی صرفاً به عنوان یک فرصت از دست رفته از بین خواهد رفت. بنابراین، آریزونا Sunshine 2 دارای زامبی‌های سرگرم‌کننده برای کشتن، جزئیات اسلحه‌های جامد (حتی اگر فاقد تمایز باشند) و یک توله سگ همراه منحصر به فرد و عموماً خوب است. این یک بازی قوی است.
اما چیزی که برای من آن را از «خوب» به «عالی» فراتر می‌برد، همکاری است. اینکه بتوانید یک دوست را برای این سفر آخرالزمانی همراه کنید، لحظات و خنده های به یاد ماندنی را رقم می زند که اگر تنها بودید، اتفاق نمی افتاد. به طور خاص، داشتن یک دوست در کنار شما، اغلب لحظات بد را به لحظات خنده دار تبدیل می کند. این بازی همچنین در پراکندگی اشیاء تعاملی و تعدادی صحنه‌های سرگرم‌کننده به خوبی انجام می‌دهد که باعث ایجاد مسخره بازی بین بازیکنان می‌شود.
و شایان ذکر است که اگرچه آریزونا سانشاین 2 قطعاً یک بازی زامبی است، اما قطعاً یک بازی ترسناک نیست. من هیچ لحظه "وحشتناک" یا ترسناکی را به خاطر نمی آورم. و در حالی که من شخصاً از این به عنوان یک عنصر اضافی لذت می بردم، بازیکنانی که ترسناک را دوست ندارند می توانند بازی را با اطمینان انجام دهند که بیشتر یک بازی سرگرم کننده است تا یک شوتر ترسناک. برای بازی در Arizona Sunshine 2، و من باید کاملاً دقیق عمل کرده باشم زیرا تعداد مهمات من به طور مداوم به حداکثر می رسد و به نظر می رسید مواد کافی برای ساختن مواد منفجره در ایستگاه های حداقلی بازی نسبت به آنچه می توانستم حمل کنم، دارم.
به عنوان یک همکاری خوب پاداش op، همچنین یک حالت "Horde" وجود دارد که تا چهار بازیکن را پشتیبانی می کند. این یک موقعیت نگهدارنده نسبتاً استاندارد مبتنی بر موج است، اما به خوبی در کنار هم قرار گرفته است و ارزش چند جلسه با دوستان را دارد. آریزونا Sunshine 2 کار خوبی را در پر کردن بازی با انواع لوازم فیزیکی انجام می دهد و بیشتر چیزهایی را که ظاهراً تعاملی به نظر می رسد انجام می دهد. در واقع تعاملی است.
کابینت ها و کشوهای دسته دار باز می شوند. شیشه می شکند. برخی از اشیاء وقتی به آنها شلیک می کنید حالت ها را از بین می برند. توپ های بسکتبال پرش می کنند. فندک ها کار می کنند و حتی می توانید سیگار را در دهان بگذارید و آن را روشن کنید. واضح است که به جزئیات تعاملی توجه شده است.
ما در مورد سطح جزئیات Half-Life: Alyx صحبت نمی کنیم، اما قطعاً از چیزی که در بازی های VR متوسط می بینیم بیشتر است.
و دوباره، این همه با co-تقویت می شود op. «تخت‌های» تعاملی - مانند میز پنگ آبجو - از دوستان دعوت می‌کند تا از آخرالزمان نفسی بکشند و فقط با چیزهایی که بازی در مقابلشان قرار می‌دهد بازی کنند. مانند کلاه‌ها و ماسک‌های مختلفی که در طول بازی پراکنده شده‌اند و هیچ هدفی جز ارائه چیزهای سرگرم‌کننده به بازیکنان برای پیدا کردن، پوشیدن و خندیدن ندارند.
در حالی که جزئیات تعاملی در Arizona Sunshine 2 کاملاً ثابت هستند، متوجه شدم که سیستم غلاف بازی دست و پا گیر است و از غوطه ور شدن من کاسته شد.
بدترین مجرم قطعا کیسه مهمات بود که اساساً در سینه شما قرار می گیرد. آنجاست که مهمات را هنگام جمع آوری و از جایی که به ماگ نیاز دارید از آنجا بیرون می آورید. اما وقتی می خواستم یک ماگ را در تفنگم بگذارم، اغلب در مسیرم قرار می گرفت. غالباً یک ماگ را بیرون می آوردم و حرکت می کردم تا آن را در تفنگم بگذارم، اما به دلیل نزدیک شدن بیش از حد به سینه ام، دوباره به انبارم می خورد. اگر تفنگی را با دست چپ خود بگیرید، اکنون با غلاف سمت چپ شما مرتبط است (و به طور خودکار به آن باز می گردد). اگر تفنگ دیگری را با دست چپ خود بگیرید، به زور با اسلحه ای که قبلا به شما بسته شده بود تعویض می شود. این همچنین به این معنی است که شما نمی‌توانید اسلحه‌ای را به دست دوست خود بدهید یا آن را پرتاب کنید، که برای یک بازی Co-op مشکل بزرگی است.
رها کردن آیتم‌ها نیز آسان است، زیرا بسیاری از آنها را فقط می‌توان در نقاط خاصی گرفت یا هدف قرار داد. گاهی اوقات انحرافات جزئی باعث سوسو زدن و از دست دادن هدف گیری با نیروی گیر می شود. و گیلاس بالای آن این است که هر بار که چیزی را رها می‌کنید، دست کشیدن و برداشتن آن دردناک است. یک سیستم اجباری کاربردی‌تر مانند سیستم Half-Life: Alyx یک افزودنی خوش‌آمد خواهد بود.
این مشکلات غلاف و هدف‌گیری نیز باعث آزاردهنده شدن تلاش برای انتقال اشیا از فردی به فرد دیگر می‌شود. فقط به تماشای هر فیلمی از این بازی بروید که در آن دو نفر سعی می کنند اشیا را با هم عوض کنند و من تضمین می کنم که حداقل 50٪ مواقع آنها را خواهید دید که جسم را روی زمین می اندازند. که این مسائل زمانی که نمونه های بهتری برای کار در این مرحله وجود دارد بسیار آشکار می شوند.
یکی دیگر از مشکلات غوطه وری (که به نظر می رسد در هدست های غیر کوئست بسیار کمتر مشکل است) این است که به نظر می رسد سیستم فیزیک بازی در نیمه اجرا می شود. نرخ فریم (یا شاید حتی کمتر). این نه تنها اشیاء فیزیک متحرک یا پرتاب شده را با لکنت در هوا کمتر قانع‌کننده می‌کند، بلکه باعث می‌شود که دست‌های شما مکرراً از روی چیزها قیچی کنند. آزاردهنده است زیرا تلاش برای برداشتن دست خود از طرف دیگر در تقریباً همیشه به معنای کشیدن مستقیم آن به صورت است. مسئله فیزیک نیز به طور قابل توجهی تعامل بین اجسام متحرک سریع را کاهش می دهد. اگر بخواهید چیزی را از روی میز پایین بیاورید، احتمال زیادی وجود دارد که بازوی شما مستقیماً از شیء عبور کند و هرگز با آن برخورد نکند. یا شاید به سختی آن را می‌چراند و باعث می‌شود سیلی شما چیزی بیش از وزش باد نباشد. من تحت‌تأثیر قرار گرفتم که بازی می‌تواند به‌طور هم‌زمان تعداد زامبی‌ها و بدن‌های راگ‌دول را نمایش دهد.
در یک نقطه عملاً در میان انبوهی از اجساد مرده زامبی قدم می‌زدم، و Quest 3 موفق شد.
از نظر گرافیکی، بازی قطعاً ظاهر می‌شود. ابتدا برای هدست‌های متصل ساخته شده است - و مطمئناً در آنها بهترین به نظر می‌رسد - اما Vertigo Games کار مفیدی را انجام داد و بازی را به Quest تبدیل کرد. و به نظر می‌رسد این تجربه یک به یک است (از نظر اشیاء فیزیکی و تعداد دشمن) حتی زمانی که یک بازیکن به صورت مستقل و یکی روی هدست واقعیت مجازی متصل باشد.
Arizona Sunshine 2 از مجموعه نسبتاً استانداردی از گزینه‌های راحتی پشتیبانی می‌کند و به طور کلی در مورد طراحی سطوح پیرامون راحتی خوب است. چند سکانس وجود دارد که بازیکن روی یک پلتفرم متحرک قرار دارد که برای من خوب بود اما می‌تواند محرکی برای افراد حساس‌تر باشد. در حالی که می‌توانم بگویم که می‌توان با روشن کردن پرده‌های جانبی بازی از آن دور زد، به نظر می‌رسد اجرای کوره مشکل ساز من اکثر بازی‌های واقعیت مجازی را با برخی از کرکره‌ها فعال بازی می‌کنم، اما بازی‌های موجود در آریزونا سانشاین 2 در واقع احساس راحتی کمتری به من می‌دهند. فکر می‌کنم مشکل این است که پیاده‌سازی دید هر چشم را از همه طرف کوچک‌تر می‌کند، و در نتیجه یک دید «دوربین‌چشمی» ایجاد می‌کند که مانع می‌شود. استریو شما با هم همپوشانی دارد، به جای اینکه به سادگی در حاشیه چپ و راست شما ظاهر شود. این حتی ممکن است فقط یک اشکال باشد، اما در هر صورت امیدوارم برای بازیکنانی که به blinders متکی هستند به زودی برطرف شود.
