در دنیای همواره در حال تحول واقعیت مجازی، هر نسل جدید از هدست‌ها و لوازم جانبی‌شان، نوآوری‌های کلیدی را با خود به ارمغان می‌آورد که تجربه کاربری را دگرگون می‌سازد. هدست متا کوئست ۳، نه تنها با قدرت پردازشی بالاتر و نمایشگرهای بهبودیافته وارد میدان شد، بلکه دسته‌های کنترلر "تاچ پلاس" (Touch Plus) آن نیز گامی جسورانه در طراحی و فناوری رهیابی به شمار می‌روند. این کنترلرها، با حذف حلقه رهیابی سنتی که در نسل‌های پیشین و بسیاری از رقبا دیده می‌شد، رویکردی نوین را در پیش گرفته‌اند که مزایا و چالش‌های خاص خود را به همراه دارد. درک عمیق‌تر این تغییرات و پیامدهای آن، برای هر علاقه‌مند به واقعیت مجازی از اهمیت بالایی برخوردار است.
تغییر پارادایم از طراحی حلقه‌دار به طراحی بدون حلقه، بیش از یک تحول صرف در ظاهر است؛ این یک فلسفه جدید در تعامل کاربر با دنیای مجازی را نمایندگی می‌کند. حلقه‌های ردیابی که در کنترلرهای پیشین مانند تاچ کوئست ۲ و ریفت اس وجود داشتند، عمدتاً برای ایجاد نقاط قابل تشخیص نوری برای دوربین‌های رهیابی هدست طراحی شده بودند. حذف این حلقه‌ها در تاچ پلاس، بلافاصله منجر به بهبود ارگونومی و کاهش حجم فیزیکی دسته‌ها شده است. این طراحی مینیمالیستی‌تر، دسته‌ها را سبک‌تر و طبیعی‌تر در دست کاربر قرار می‌دهد، تجربه‌ای شبیه به نگه‌داشتن یک شیء واقعی و نه یک ابزار تکنولوژیک پیچیده را ارائه می‌کند. این تنها یک تغییر ظاهری نیست، بلکه تلاشی برای نزدیک‌تر شدن به حس طبیعی تعامل با اشیاء در دنیای واقعی است.
فناوری اصلی در پس رهیابی کنترلرهای تاچ پلاس کوئست ۳، به شدت بر حدس و استنباط (Inferred Tracking) متکی است. برخلاف کنترلرهای پیشین که به نقاط مرئی روی حلقه برای رهیابی تکیه می‌کردند، کنترلرهای تاچ پلاس فاقد این نقاط مرئی برای دوربین‌های هدست هستند. در عوض، رهیابی این کنترلرها عمدتاً از طریق یک سری حسگرهای داخلی (مانند شتاب‌سنج‌ها و ژیروسکوپ‌ها) و ترکیب آن با الگوریتم‌های پیشرفته بینایی کامپیوتر و هوش مصنوعی صورت می‌گیرد. هدست با ردیابی مداوم حرکات دست کاربر (از طریق دسته‌ی کنترلر) و همچنین استفاده از اطلاعات پیشین و مدل‌های پیش‌بینی، موقعیت و جهت‌گیری دسته را حتی زمانی که کاملاً از دید دوربین‌های هدست پنهان است، تخمین می‌زند. این روش، یک گام جسورانه به سمت رهیابی بی‌نقص و نامرئی است.
مزایای این رویکرد جدید فراتر از زیبایی‌شناسی و ارگونومی است. فضای اضافی که با حذف حلقه رهیابی در دسترس قرار گرفته، به مهندسان متا اجازه داده است تا سیستم‌های بازخورد لمسی (Haptic Feedback) پیشرفته‌تری را در داخل کنترلرها تعبیه کنند. این بازخوردهای لمسی بهبودیافته، می‌توانند تجربه‌ای غنی‌تر و واقعی‌تر از تعاملات مجازی را فراهم آورند؛ از حس کشیدن زه کمان گرفته تا لمس یک سطح مجازی یا حس انفجار در یک بازی. علاوه بر این، طراحی بدون حلقه به معنای کاهش احتمال برخورد حلقه‌ها با یکدیگر یا با اشیاء محیطی است که هم ایمنی کاربر را افزایش می‌دهد و هم دوام کنترلرها را بیشتر می‌کند. وزن کمتر و توزیع متوازن‌تر وزن نیز به کاهش خستگی در استفاده‌های طولانی‌مدت کمک شایانی می‌کند، که برای جلسات طولانی بازی یا کار در محیط واقعیت مجازی حیاتی است.
با این حال، هر نوآوری بزرگ با چالش‌ها و محدودیت‌های خاص خود همراه است. مهمترین چالش در رهیابی تاچ پلاس، "نواحی کور" (Blind Spots) یا نقاطی است که کنترلر به طور کامل از دید دوربین‌های هدست خارج می‌شود و سیستم باید به طور کامل بر حدس و گمان تکیه کند. در حالی که الگوریتم‌های هوش مصنوعی و پیش‌بینی بسیار پیشرفته هستند، اما نمی‌توانند در تمام سناریوها بی‌نقص عمل کنند. حرکات بسیار سریع و ناگهانی، یا زمانی که کنترلر برای مدت طولانی پشت سر کاربر، پشت بدن او، یا در نقاطی که دوربین‌های هدست دسترسی دیداری ندارند قرار می‌گیرد (مثلاً دست‌ها در کنار بدن یا بالای سر)، ممکن است منجر به از دست رفتن موقت رهیابی یا عدم دقت شود. این موضوع می‌تواند در بازی‌هایی که نیاز به دقت بسیار بالا در موقعیت‌یابی دسته در فضاهای غیرمعمول دارند (مانند تیراندازی با کمان که دست‌ها به پشت کشیده می‌شوند) یا در کارهای دقیق مهندسی و طراحی، مشکلاتی را ایجاد کند. این به مثابه تعادلی میان راحتی و دقت مطلق است.
این محدودیت‌ها، پیامدهای مهمی برای توسعه‌دهندگان بازی‌ها و اپلیکیشن‌های واقعیت مجازی دارند. توسعه‌دهندگان باید از نقاط ضعف احتمالی سیستم رهیابی آگاه باشند و طراحی بازی‌های خود را به گونه‌ای انجام دهند که کمتر به این مناطق کور وابسته باشند یا راهکارهای جایگزین برای آن‌ها فراهم کنند. برای مثال، یک بازی ممکن است حرکات خاصی را که منجر به از دست رفتن رهیابی می‌شوند، کمتر ترغیب کند یا سیستم را به گونه‌ای طراحی کند که به طور خودکار موقعیت دسته را پس از بازگشت به میدان دید دوربین‌ها، به سرعت و به طور دقیق بازیابی کند. این امر نیازمند خلاقیت و درک عمیق از محدودیت‌های سخت‌افزاری است. برای کاربران نیز، درک این موضوع که سیستم رهیابی در کوئست ۳ به طور متفاوتی عمل می‌کند و نیاز به کمی انطباق دارد، مهم است. با این حال، متا به طور مداوم در حال بهبود الگوریتم‌های رهیابی از طریق به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری است تا دقت و پایداری سیستم را به حداکثر برساند.
این گام‌های رو به جلو در طراحی کنترلرها، به نوعی راه را برای آینده تعامل در واقعیت مجازی هموار می‌کنند. حذف تدریجی نیاز به کنترلرهای فیزیکی و حرکت به سمت رهیابی کامل دست (Hand Tracking) و حتی رابط‌های مغز و کامپیوتر، هدف نهایی این صنعت است. کنترلرهای تاچ پلاس را می‌توان به عنوان یک مرحله میانی حیاتی در این مسیر مشاهده کرد؛ آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه می‌توان با استفاده از هوش مصنوعی و حسگرهای داخلی، به تجربه کاربری روان‌تر و طبیعی‌تر دست یافت، حتی اگر هنوز کاملاً بی‌نیاز از یک شیء فیزیکی در دست نباشیم. این فناوری‌ها، سنگ بنای نسل‌های بعدی سخت‌افزار واقعیت مجازی خواهند بود، که در آن تعامل با دنیای مجازی، به اندازه تعامل با دنیای واقعی بی‌درنگ و طبیعی خواهد شد.
در نهایت، کنترلرهای تاچ پلاس کوئست ۳ نمونه بارزی از تفکر پیشرو در طراحی سخت‌افزار واقعیت مجازی هستند. با حذف حلقه رهیابی و اتکا به رهیابی استنباطی، متا به راحتی و ارگونومی بیشتری دست یافته است، در حالی که در عین حال چالش‌هایی را در زمینه دقت در شرایط خاص ایجاد کرده است. این تعادل بین نوآوری، راحتی و کارایی، مسیری است که تمامی شرکت‌های فعال در حوزه واقعیت مجازی باید در آن گام بردارند. تاچ پلاس، نه تنها تجربه کوئست ۳ را بهبود بخشیده، بلکه به عنوان یک مطالعه موردی مهم، آینده طراحی کنترلرهای واقعیت مجازی و نحوه تعامل ما با مرزهای رو به رشد واقعیت‌های مجازی و ترکیبی را شکل می‌دهد. این یک گام کوچک برای کنترلرها، اما یک جهش بزرگ برای تجربه کاربری واقعیت مجازی است.
