شرکت متا، پیشگام در زمینه واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، با معرفی‌های اخیر خود از پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته مانند "نازاره" (Nazare)، باری دیگر مرزهای تکنولوژی را جابجا کرده و دیدگاهی هیجان‌انگیز از آینده محاسبات فضایی ارائه داده است. این معرفی‌ها که از طریق نمایش تصاویر و ویدئوهای مفهومی صورت گرفته، به وضوح نشان می‌دهد که متا با چه جدیت و سرمایه‌گذاری عظیمی به دنبال تحقق رویای عینک‌های واقعیت افزوده است که بتوانند در نهایت جایگزین گوشی‌های هوشمند شوند و دروازه‌ای به سوی متاورس بگشایند. عینک‌های "نازاره" نه تنها نمایانگر اوج تلاش‌های مهندسی و تحقیقاتی در زمینه واقعیت افزوده هستند، بلکه نویدبخش تغییرات بنیادینی در نحوه تعامل ما با جهان دیجیتال و فیزیکی‌اند.
یکی از چشمگیرترین ویژگی‌هایی که در مورد "نازاره" برجسته شده، میدان دید وسیع (Wide FOV) آن است. میدان دید، به محدوده بصری گفته می‌شود که کاربر از طریق لنزهای عینک می‌تواند ببیند. در مقایسه با بسیاری از هدست‌های واقعیت مجازی و حتی واقعیت افزوده موجود در بازار که اغلب میدان دید محدودتری دارند، دستیابی به یک میدان دید گسترده در عینک‌های "نازاره" یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود. این ویژگی برای تجربه‌ای فراگیر و باورپذیر از واقعیت افزوده حیاتی است. هرچه میدان دید وسیع‌تر باشد، دنیای مجازی بهتر می‌تواند با محیط واقعی ادغام شود و کاربر احساس قطع ارتباط کمتری با دنیای اطراف خود خواهد داشت. این امر به ویژه برای کاربردهایی مانند ناوبری، همکاری در محیط کار، و بازی‌های واقعیت افزوده بسیار اهمیت دارد، زیرا اطلاعات دیجیتالی باید به شکلی یکپارچه و طبیعی در میدان دید کاربر قرار گیرند.
موضوع مهم دیگر، قابلیت "گذر تصویری" (Pass-through) است که در این عینک‌ها به آن اشاره شده است. برخلاف عینک‌های واقعیت افزوده شفاف (See-through) که نور محیط را مستقیماً از طریق لنزها عبور می‌دهند و سپس تصاویر دیجیتالی را بر روی آن‌ها نمایش می‌دهند، عینک‌های "گذر تصویری" از دوربین‌های خارجی برای ضبط تصویر محیط اطراف استفاده می‌کنند و سپس این تصویر را به همراه اطلاعات دیجیتالی بر روی نمایشگرهای داخلی به کاربر نشان می‌دهند. این رویکرد به متا اجازه می‌دهد تا کنترل کامل‌تری بر روی نحوه نمایش رنگ‌ها، روشنایی، و عمق تصویر داشته باشد و همچنین امکان افزودن افکت‌های واقعیت افزوده پیچیده‌تر و تعاملات دیجیتالی غنی‌تر را فراهم می‌آورد. این فناوری پتانسیل بسیار بالایی دارد که پلی بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده ایجاد کند و تجربه‌ای بسیار نزدیک به واقعیت افزوده "واقعی" را ارائه دهد، حتی اگر به معنای واقعی کلمه شفاف نباشد.
دستیابی به چنین سطح از تکنولوژی در یک فرم‌فاکتور شبیه به عینک‌های معمولی، مستلزم غلبه بر چالش‌های مهندسی بسیار عظیمی است. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، نمایشگرها و سیستم‌های نوری هستند. عینک‌های "نازاره" قرار است از نمایشگرهای میکرو-LED (Micro-LED) استفاده کنند. این تکنولوژی بر خلاف نمایشگرهای LCD یا OLED کنونی، می‌تواند تصاویر بسیار روشن‌تر، با کنتراست بالاتر و مصرف انرژی کمتری تولید کند، که برای دستگاه‌های پوشیدنی کوچک بسیار حیاتی است. همچنین، استفاده از سیستم‌های نوری مبتنی بر موجبر (Waveguide) برای انتقال نور از نمایشگرها به چشمان کاربر، بدون اینکه حجم زیادی اشغال کنند، یک پیشرفت کلیدی است. این موجبرها امکان دستیابی به میدان دید وسیع را در عین حفظ طراحی سبک و باریک فراهم می‌آورند.
علاوه بر نمایشگر و اپتیک، چالش‌های دیگری نیز وجود دارند که باید بر آن‌ها غلبه شود. قدرت پردازشی مورد نیاز برای اجرای برنامه‌های واقعیت افزوده پیچیده و رندر کردن گرافیک‌های سه‌بعدی سنگین، بسیار زیاد است. جای دادن پردازنده‌های قدرتمند، سنسورهای متعدد (برای ردیابی چشم، دست، و محیط)، باتری‌های با طول عمر بالا، و سیستم‌های خنک‌کننده در یک فریم سبک و کوچک، خود معضل بزرگی است. این مسائل منجر به مصرف انرژی بالا و تولید حرارت می‌شوند که هر دو برای راحتی و کارایی دستگاه در طول روز بسیار مهم هستند. به همین دلیل، پروژه‌هایی مانند "نازاره" در حال حاضر عمدتاً نمونه‌های اولیه برای اثبات مفهوم (proof-of-concept) هستند و تا تبدیل شدن به محصولی مصرفی که بتواند جایگزین گوشی هوشمند شود، راه درازی در پیش دارند.
چرا متا اینقدر بر روی واقعیت افزوده و متاورس سرمایه‌گذاری می‌کند؟ پاسخ در چشم‌انداز بلندمدت این شرکت نهفته است. مارک زاکربرگ، مدیرعامل متا، بر این باور است که پلتفرم محاسباتی بعدی پس از گوشی‌های هوشمند، واقعیت افزوده خواهد بود. او معتقد است که عینک‌های واقعیت افزوده می‌توانند به ما این امکان را بدهند که به جای نگاه کردن به صفحه نمایش کوچک گوشی، با اطلاعات دیجیتال به طور مستقیم در دنیای فیزیکی تعامل داشته باشیم. این امر می‌تواند شیوه کار، آموزش، تفریح، و حتی تعاملات اجتماعی ما را دگرگون کند. متاورس، به عنوان یک فضای دیجیتالی سه‌بعدی و پایدار که از طریق واقعیت مجازی و افزوده قابل دسترسی است، هسته اصلی این چشم‌انداز را تشکیل می‌دهد. عینک‌های واقعیت افزوده دروازه اصلی ورود به این جهان مجازی-فیزیکی خواهند بود.
تصور کنید که با یک عینک سبک و عادی، می‌توانید در هنگام پیاده‌روی، مسیر را روی پیاده‌رو ببینید، اطلاعات مربوط به فروشگاه‌ها را در کنار ویترین آن‌ها مشاهده کنید، یا یک تماس ویدیویی سه‌بعدی با دوستتان داشته باشید که به نظر می‌رسد درست کنار شما ایستاده است. در محیط کار، می‌توانید چندین مانیتور مجازی را در فضای واقعی خود باز کنید، با همکاران در مدل‌های سه‌بعدی همکاری کنید، یا آموزش‌های عملیاتی را به صورت گام به گام در مقابل چشمان خود دنبال کنید. در خانه، می‌توانید بازی‌های سه‌بعدی را در اتاق نشیمن خود اجرا کنید که شخصیت‌های آن‌ها با مبلمان شما تعامل دارند، یا فیلم‌ها را بر روی یک صفحه نمایش مجازی به ابعاد یک دیوار تماشا کنید. این‌ها تنها گوشه‌ای از پتانسیل‌های بی‌شماری است که واقعیت افزوده وعده می‌دهد.
البته، دستیابی به این چشم‌انداز تنها به تکنولوژی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری محدود نمی‌شود. مسائل مربوط به حریم خصوصی، امنیت داده‌ها، و اثرات اجتماعی این فناوری نیز باید به دقت مورد بررسی قرار گیرند. جمع‌آوری داده‌های محیطی از طریق دوربین‌ها و سنسورهای عینک‌های واقعیت افزوده، چالش‌های جدیدی را در زمینه حفاظت از حریم خصوصی افراد ایجاد می‌کند. همچنین، خطر اعتیاد به فضای دیجیتال و کاهش تعاملات انسانی در دنیای واقعی، از جمله نگرانی‌هایی است که با پیشرفت این فناوری‌ها باید به آن‌ها پرداخت. متا و سایر شرکت‌های فعال در این حوزه، مسئولیت بزرگی در توسعه اخلاقی و مسئولانه این فناوری‌ها دارند.
پروژه "نازاره" و سایر تلاش‌های تحقیقاتی متا در زمینه واقعیت افزوده، نشان‌دهنده یک رویکرد چند نسلی (multi-generational) برای توسعه این تکنولوژی است. به این معنی که ما نباید انتظار داشته باشیم که این عینک‌های پیشرفته به زودی در قفسه فروشگاه‌ها ظاهر شوند. هر نسل از این محصولات، گامی رو به جلو در جهت غلبه بر چالش‌های موجود و نزدیک‌تر شدن به رویای نهایی خواهد بود. این مسیر، نیازمند سرمایه‌گذاری‌های عظیم، نوآوری‌های بی‌وقفه و همکاری‌های گسترده در سراسر صنعت فناوری است. "نازاره" یک پیش‌نمایش از آن چیزی است که در آینده دورتر ممکن است به واقعیت بپیوندد؛ یک چراغ راهنما برای مسیر پیش رو.
در نهایت، ظهور عینک‌های واقعیت افزوده پیشرفته مانند "نازاره"، نه تنها گواه پیشرفت‌های شگفت‌انگیز در علم و مهندسی است، بلکه سرآغاز دوره‌ای جدید در تعامل انسان با تکنولوژی خواهد بود. این عینک‌ها پتانسیل دارند تا مرز بین واقعیت فیزیکی و دیجیتال را کمرنگ‌تر کرده و تجربه‌هایی را ارائه دهند که امروزه تنها در داستان‌های علمی-تخیلی قابل تصور هستند. راهی طولانی و پرچالش در پیش است، اما چشم‌انداز نهایی ارزش این تلاش را دارد: دنیایی که در آن اطلاعات دیجیتال به شکلی بی‌نقص و طبیعی با واقعیت ما ادغام شده‌اند و به ما قدرت‌های جدیدی برای تعامل با جهان اطرافمان می‌دهند.
